Als je me al even volgt, dan weet je dat ik van naaien houd. Héél veel. Zo veel dat ik er zelfs mijn werk van maak. In deze blog vertel ik je waarom ik ben begonnen met naaien en wat het in 5 jaar voor me is gaan betekenen.
Oma’s naaimachine
De naaimachine van mijn Oma (op de foto hierboven) had al een jaar of 5 bij mijn ouderlijk huis, waar ik toen nog woonde, in de schuur gestaan. Ze had hem op een dag bij ons thuis achtergelaten omdat ze al een paar jaar een modernere, meer lichtgewicht machine had. Telkens de loodzware stalen Pfaff uit de trapkast tillen werd simpelweg teveel gedoe voor haar. En hij stond in de weg.
Ze gaf de machine dus aan ons, want met een knutsel-grage kleindochter (ik) was er vast een keer behoefte aan een naaimachine. Ergens in 2017 heb ik hem voor het eerst afgestoft voor mijn allereerste naaiproject.
Naaien voor duurzaamheid
Ik kan me nog herinneren dat ik in die tijd net geïnteresseerd begon te raken in duurzaamheid. Op Instagram viel ik in een rabbit-hole van mensen die ook gefrustreerd waren over de hoeveelheid afval die ze dagelijks weggooiden. Het plastic kwam ze de neus uit. Ze deden er alles aan om zo verpakkingsvrij mogelijk te leven in een lifestyle die ze zero waste noemden. Ik vond zelfs een meisje dat al haar afval in vier jaar (!) in één weckpot kon stoppen.
Het inspireerde mij om ook afval te verminderen in mijn eigen huishouden. Ik begon daarbij in de badkamer: een herbruikbaar scheermes en verpakkingsvrije shampoo. Al snel vond ik op Pinterest een DIY over het zelf naaien van herbruikbare wattenschijfjes. Dat was, natuurlijk, iets wat ik ook wilde proberen.
(Ik heb de Pin in kwestie gevonden trouwens. Waar het voor mij allemaal begon…)
Fun fact: ik heb deze herbruikbare wattenschijfjes nooit daadwerkelijk gemaakt omdat ik destijds niet begreep welke stof ik ervoor nodig had. Klinkt als een beginner he? 🙂 Hoe dan ook, ik ben blij dat ik later doorgezet heb met andere projecten.
De magie van een oude Pfaff
Toen ik de naaimachine ophaalde uit onze schuur en hem, voor het eerst, op de grote eettafel in onze woonkamer zette, voelde dat heel bijzonder. Hij had een grote metalen stofkap eromheen, dus ik had de machine zelf nog nooit gezien. Er zat geen handleiding meer bij, maar die wist ik gelukkig op te sporen via internet.
De eerste keer dat ik een steek zette op een proeflapje, voelde voor mij magisch.
Mijn Oma had deze machine al tientallen jaren gebruikt voor allerlei fantastische projecten, waaronder het (ver)maken van kleding voor mijn vader en oom. Dat hij het nog deed en hij nu aan mij werd doorgegeven vond ik heel speciaal. Deze machine was al bijna 50 jaar oud! Aan alle lichte gebruikssporen kon je wel zien dat hij al een half leven achter zich had. De hele machine voelde vintage aan, niet alleen in looks, maar ook in het geluid dat hij maakte. Ik was echt onder de indruk. Dat gevoel zal ik niet zo snel meer vergeten.
Een nieuwe verslaving was geboren
Het duurde maar even en ik was er niet meer achter weg te slaan. Wel vaker had ik whims waarbij ik héél intens met een hobby bezig was en het vervolgens aan de kant gooide. Maar nu probeerde ik actief door te zetten als het moeilijk werd. Ik vroeg me af: “wat zou er gebeuren als ik nu gewoon stug doorga?”. Begrijp me niet verkeerd hoor, het duurde even voordat ik en de machine besties waren. Af en toe heb ik even afstand van hem moeten nemen en/of heb ik hem uit het raam willen smijten omdat ‘ie niet deed wat ik wilde… 🙂
Hoe ik een minderwaardigheidscomplex kreeg van confectiematen
Sinds die eerste naaitutorial op Pinterest ben ik bezig met duurzaamheid in mijn sewing practice. Als ik het doe, wil ik het duurzaam doen. Maar dat is niet de enige reden dat ik door ben gegaan met naaien. Al sinds ik tiener ben had ik een hekel aan broeken kopen in big brand stores. Mijn heupen zijn breed en mijn taille is smal, dus was een ‘standaard’ kledingstuk vinden in een maat die precies paste haast onmogelijk. Met twintig broeken de paskamer in gaan en er weer uit lopen met 0 broeken die me pasten, was vrij traumatiserend. Ik heb als tiener altijd gedacht dat mijn lichaam een rare vorm heeft. Dat vier maten verschil tussen heupen en taille niet ‘hoort’.
Om de vaardigheid in huis te hebben om stukken stof zich aan mij aan te laten passen (in plaats van andersom), heb ik geleerd dat het niet mijn lichaam is die ‘raar’ is. Het zijn de confectiematen van grote merken die gewoon extreem exclusief zijn. Ik realiseerde me hoe beschadigend dat keurslijf voor jonge meiden kan zijn. Ervoor kiezen om mijn kleding gewoon zelf te maken, was enorm bevrijdend.
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief over duurzaam naaien
en ontvang als bedankje deze patroonplanner als printable in je inbox.
Eindelijk kleren die passen
Leren naaien was voor mij dus een hele grote schakel in het leren houden van mijn lichaam. Iets maken dat me perfect past voelt daarom heel empowering voor mij. Niet alleen omdat ik iets af heb gemaakt waar uren en uren werk in zit, maar ook omdat ik aan de tiener-soof in mij bewijs dat er ook mooie kleren voor haar bestaan. En dat haar thunder thighs er mogen zijn!
Enfin, ook al was het een leuke tijd, het voelt best wel gaaf om ergens geen totale beginner meer in te zijn. Ik ben trouwens ook verre van een professional hoor. Wat mij betreft is dit het leukste stukje: geen gefrustreerde beginner meer zijn, maar nog wel meer dan genoeg skill voor me hebben liggen om in te verdiepen en om te leren. Er valt ook nog zo veel te ontdekken! Bijvoorbeeld over historische naaitechnieken of maatwerk kleding.
Als je het leuk vind, kun je die ontdekkingsreis volgen via mijn Instagram. Op mijn blogpagina vind je nog meer van dit soort blogs, als je dat leuk vindt om te lezen.
Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal. Als jij ook graag naait, hoe ben je begonnen? Hadden confectiematen of duurzaamheid er iets mee te maken? Of werd het je gewoon met de paplepel ingegoten?
Cheers,
(Maar jij mag Soof zeggen)
